Echte mannen dragen rokken… en bloemen.

BULA!!! Wij zijn in het paradijselijke Fiji en wij worden overal, maar dan ook echt overal zo begroet. Bula, betekent welkom, hoe gaat het en “het leven”. Bula is in één woord de cultuur en de gastvrijheid van Fiji.

Het begon al zoals je je het voorstelt als je aan Fiji denkt; we kwamen aan in de douane hal en daar stond een vier koppige band met mannen in rok en felgekleurde bloemetjesblouse. De mannen waren eigenlijk veel te groot voor de kleine ukelele die zij in de hand hadden, maar speelden er heerlijke South Pacific deuntjes op voor ons toeristen. Welcome to Fiji!! Ag was in één klap om. Niets meer aan doen…

De eerste drie nachten hebben we lekker in de hangmat gehangen bij het Bamboo Resort in Nadi. Daar werden wij omringd door gespierde mannen, grote gespierde atletische mannen in de bediening en bij de receptie. Ze droegen allemaal (met veel zelfvertrouwen) een rok, gekleurde blouse en een bloem achter hun oor. Ook Bart moest het toegeven; deze mannen hebben zoveel testosteron, die komen weg met bloemen en rokken. Niemand die dat vreemd vindt.

Als Fiji moest spelen (Rugby daar hebben wij het natuurlijk over) dan ging de tent plat. De receptie werd gelaten voor wat ‘ie was en vermoeide arriverende toeristen werd vriendelijk, doch zéér dringend verzocht om voor de tv weg te gaan. Bij iedere goede tackle of punt aan de kant van Fiji werd er geschreeuwd en gegild en hingen de mannen met rok en bloem aan het plafond (letterlijk). Fantastisch!

Overigens zullen jullie begrijpen dat Bart zich compleet senang voelt hier. Hij kan namelijk alle bloemenshirts kopen die er bestaan en NIEMAND kijkt hem raar aan. Af en toe moet Ag er eentje vetoën “Bart, deze kan echt niet”, maar verder kan hij zijn lol op…

De vrolijkheid en vriendelijkheid van de mensen hier, is echt opvallend. Ieder land kent zijn problemen en Fiji heeft al heel wat coups meegemaakt (met en zonder geweld), maar de mensen hier zijn oprecht vrolijk en de klok gaat gelijk op ‘Island time’. Dat betekent, geen afspraken, geen deadlines en doen waar je voor bent gekomen: NIETSSSS. Vaak als je aan iemand vraagt hoe het met hem/haar gaat, is het antwoord: “I am bloody marvellous man!”

Helemáál niets doen, dat was ook niet ons plan, dus we zijn vertrokken naar het kleine en zeer afgelegen resort ‘Mai Dive’ op Ono Island om te duiken. De reis was een avontuur op zich. Dat bij het inchecken op het vliegveld je tas wordt gewogen is geen bijzonderheid. Dat wij zelf inclusief handbagage op de weegschaal moesten, was iets vreemder. “Waarom zou dat zijn?” We kregen een aardig idee toen Bart (naïef) vroeg of we voorin mochten zitten. Want dan wilden wij die stoelen wel graag reserveren. Het antwoord was (heel droog) “Well sir, you have to sit at the back of the plaine for the balance of the weight in the aircraft”. “Oh, is it quit a small plane?” “Yes it is sir and there are only three passengers, including you two”. Ag werd iets nerveuser…. Het werd ook steeds hilarischer, toen wij (drieën) werden omgeroepen met de mededeling dat we mochten boarden. Dat was niet echt nodig, want we waren de enigen en we zagen het vliegtuigje staan. Twee propellertjes en een vriendelijke piloot en dat was het wel! We stegen met enorm veel herrie op en vlogen toen al snel boven prachtige riffen en eilandjes, paradijselijk… De landing op het eiland Kadavu ging letterlijk van links naar rechts over de landingsbaan, heel spannend. Het ‘vliegveld’ bestond uit de landingsbaan en een hut aan het strand, met een ZEER relaxte politieman, die onze namen opschreef. We werden verwelkomd door de goedlachse Louie (inclusief bloem in het haar) en liepen zo het strand op een bootje in. Vanaf daar was het nog 1,5 uur varen naar Ono Island.

Het Mai Dive Resort werd voor 8 dagen ons home away from home.

Hier bij Mai Dive, ging het leven pas echt op ‘Island time’. Iedere dag bestond uit; ontbijt, twee duiken, terugkomen in een schoongemaakte kamer met verse bloemen, lunch, middagdutje, biertjes, boekje lezen en avondeten. Te relaxt… Als het eten klaar was, dan werd op een grote schelp geblazen, bij wijze van bel. Hoe ze het voor elkaar kregen om op zo’n afgelegen plek iedere keer weer heerlijk eten klaar te maken, voor ons blijft het een raadsel! We voelden ons erg thuis bij deze ontzettend aardige mensen en we wilden eigenlijk niet meer weg. Het duiken was ook spectaculair, met zoveel mooi hard en zacht koraal en zoveel koraalvissen. We hebben iedere keer op een verschillende duik plek gedoken en tijdens de ‘pauze’ tussen twee duiken door, dronken we thee op verlaten stranden. Paradijselijk…

Op Mai Dive kregen wij ook onze eerste Kava experience. Kava hoort hier volledig bij de cultuur en iedereen drinkt het overal. Het is een modder- achtig drankje, dat getrokken wordt van een soort boomwortel. Het smaakt naar aarde en ‘hout’ (goor dus) en je wordt er helemaal chill van. Er zit geen alcohol in maar een soort narcotica waar je lekker slaperig van wordt. Het mooie is dat dit drankje wordt gedronken tijdens belangrijke (vredes)overleggen op hoog niveau. Haha, niemand spreekt elkaar meer tegen, iedereen is ontspannen en zo worden in Fiji afspraken gemaakt. Hoe mooi is dat! Oh en belangrijk detail, het wordt (uiteraard) alleen uit een cocosnoot gedronken. Prachtige mensen die Fijiërs.

Na Mai Dive hadden wij eigenlijk nog geen verdere plannen. Twee Amerikanen, Megan en Paul nodigden ons daarom uit om een paar dagen bij hen te logeren. Zij hadden een huis gehuurd in Savusavu op het eiland Vanua Levu en hadden nog een extra kamer over. Leuke lui, leuk eiland, leuk prijsje voor het huis, dus wij dachten, waarom niet? We hebben een extra ticket geboekt en vlogen met een iets groter vliegtuig naar Vanua Levu.

We hebben er genoten van t grote huis van Siga Siga Resort met keuken, gezelligheid met Megan en Paul en veel biertjes. ‘Island time’ ging hier gewoon verder, met luieren, naar de markt voor verse groenten en fruit, boekjes lezen, hangmat hangen, kampvuur op het strand en vriendelijke mensen uit de dorpen. Duiken waren wij niet echt meer van plan, na onze mooie dagen op Ono Island. Totdat onze twee huisgenoten zeer enthousiast terug kwamen van een duik vlakbij ons huis.

Kennelijk waren de divemasters en instructeurs nogal druk, enthousiast en iets nerveuzer. De dag erna zou de stroming namelijk perfect staan voor een ontmoeting met hamerhaaien!! De kans om deze dieren tijdens een duik te zien is erg klein, omdat ze alleen bij een zeer specifieke stroming aanwezig zijn. Een betere kans dan deze zouden wij niet krijgen, dus we hebben snel de duikschool gebeld om de dag erna mee te duiken.
Na 10 minuten varen steeg de spanning. De instructeurs keken op de sonarapparatuur en zagen: niets…. “Oh well guys, it seems like they are not around. It’s up to you if you want to still make this dive”. Net toen wij in overleg waren, riep iemand “There’s activity on the sonar, let’s GO FOR IT!”. Ietwat spannend was het wel, omdat we namelijk recht de oceaan in moesten duiken voor de hamerhaaien. Ze zwemmen in dieper water en komen niet in de buurt van het rif. De bodem lag op 1 km diepte onder ons en dat was een spannend idee! Na een aantal minuten zwemmen in het ‘niets’ doemde er ineens eentje op! Hij was nog ver weg, maar het was zeker een Giant Hammerhead. Dat was al fantastisch en toen begon de instructeur hevig naar ons te wijzen. Wij gaven eerst het signaal zo van “ja super cool we hebben het gezien”, maar toen hij bleef wijzen keken Bart en ik om en zwom er een 3,5 meter grote hamerhaai vlak achter ons!! Whaaaaa!! Wat een fantastische dieren. We konden niet eens bedenken dat het eng zou kunnen zijn, het was te gaaf. Daarna doken er steeds meer op en ineens zwom er een enorme school hamerhaaien langs, het waren er zoveel en ze bleven maar komen en verdwenen weer in de diepte. Ag werd door de instructeurs “Sharkbait” genoemd, omdat sommige enkelingen nieuwsgierig naar haar toe kwamen zwemmen.

Lang verhaal kort: hoogtepunt van onze reis tot nu toe.

Inmiddels zijn wij weer aangekomen in Nadi, vele duiken en vier vluchten verder. Via Auckland vliegen wij straks naar The Cook Islands, waar wij natuurlijk veel zin in hebben. Fiji gaan we wel missen, wat een geweldig land. Hopelijk komen we hier nog eens terug, want van het duiken hier krijgen wij geen genoeg!

Bula Bula! Liefs van ons XXXX

p.s. We hoorden van een aantal van jullie, dat jullie niet alle foto’s zien. Als je onderaan dit verhaal de foto’s aanklikt, zie je maar de helft. Links bovenaan op de site kun je ook op foto’s klikken. Dan kan je als het goed is alles zien dat bij dit verhaal hoort :-)