Pinguins, dolfijnen en veel actie!

Daar zijn we weer!
Dit keer vanuit het land van de Kiwi’s, waar we onze trip begonnen zijn op 9 februari in Auckland. In Australië hadden wij nog weken door kunnen reizen, maar Darwin… Heel ander verhaal. Laten we het zo zeggen: na een week op elkaars lip in de bus, koken, eten en afwassen in rap tempo tussen de (hoos)buien door, in die enorme benauwde hitte: het is een relatie tester. Wij hebben deze test (uiteraard) met vlag en wimpel gehaald, maar we konden niet wachten om ’t vliegtuig in te springen, ver weg van de eeuwige regen en op naar een nieuw fris land: Nieuw Zeeland!

In Auckland hebben we even lekker ‘dik’ gedaan: wijntjes bij de haven, shoppen, twee nachten in een hotel met onze eigen badkamer, warme douche en een gewoon bed, genieten. Auckland vonden wij een leuke stad, prachtig weer, veel terrasjes, restaurants, cappuccino, gezellig. Na al deze gezelligheid, haalden we onze Jucy Camper op bij het bekende groen-paarse bedrijf en reden wij (zonder enige vorm van stress) zo aan de linkerkant van de weg Auckland uit.

De afstanden zijn hier een stuk kleiner dan in Australië, maar de wegen slingeren alle kanten op en je maakt enorm veel haarspeld bochten. Heel snel gaat het rijden daarom niet, maar de omgeving is echt fantastisch! We kunnen veel aan ‘freedom camping’ doen. In de vrije natuur kamperen met vaak alleen een eco-toilet, of ‘long-drop’. Dat kost of niets, of heel weinig en betekent veel ‘douchen’ in de rivier of onder een douch bij het strand, maar dat betekent ook dat je op de mooiste plekken kunt overnachten. Geweldig.

We zijn langs de Oostkust omhoog gereden en hebben heel leuk gesurft bij Sandy Bay vlak bij (wait for it) Tutukaka. De namen van de steden en dorpen hier zijn hilarisch en niet te onthouden. Alles lijkt op elkaar en lijkt op niets, leuk voor als we elkaar tijdens het rijden moeten vertellen waar we heen moeten; “Wat? Niet? Waar? Wat zeg je?”

Bij The Bay of Islands wilde Ag heel graag met dolfijnen zwemmen. Ag met name. Van Bart hoefde dat allemaal niet zo, maar hij had verder toch niets anders te doen, dus ‘offerde zich maar op’ en ging mee. Jammer dat we de eerste keer vier uur hebben rondgevaren, zonder ook maar IETS te zien. Achteraf hoorden we dat er Orka’s in de baai waren en dan zijn de dolfijnen kennelijk slim genoeg om zich ter verstoppen. De Kiwi’s zijn redelijke mensen, dus de volgende dag mochten wij nog een keer mee, voor poging twee. Bart werd steeds enthousiaster…. Toen vrijwel gelijk een pinguïn langs kwam drijven, werd Bart ineens wakker. “Een Pinguïn Ag!!!”. Zwemmen is het uiteindelijk niet geworden, want er waren kleine baby dolfijntjes bij en dan mag het niet (heel goed), maar we hebben ze weer van super dichtbij kunnen bekijken. De volgende cruise wordt alleen een pinguïn cruise…

Naast de dolfijnen hebben we ons ook een middagje vermaakt in een ‘Action Family Park’. Vlak naast onze camping. Welke weldenkende familie daar heen gaat met kind en al, is voor ons een grote vraag, want het was allemaal gigantisch hoog, snel en hard, trapeze zwaaien, wandklimmen en touwlopen zonder harnas of iets dergelijks. Uiteraard waren er luchtkussens om je val te breken, maar verloor je je evenwicht iets teveel naar rechts of links, dan zou je ernaast landen. Wij vonden het fantastisch en typisch Nieuw Zeeland, maar dat had in Nederland niet zo gekund! Geen regels, geen harnassen, gewoon gaan…

Ander mooi hoogte punt(of diepte punt) was Hot Waters Beach. In de Lonely Planet staat: “Burning your butt in a freshly dug thermal pool in the sands of Hot Water Beach (go to page 184)”. Nou, dat klinkt tof, je eigen pool graven op ’t strand! Ware het niet dat ongeveer 1.000 andere toeristen hetzelfde denken en dat de plek waar het water daadwerkelijk heet is (60 graden) zeer klein is. Het leek wel een Duitse Nationale wedstrijd dag! Allemaal gekke toeristen die als een malle op hetzelfde stukje strand kuilen aan het graven waren. Echt bizar! Wij waren het water snel vergeten en zijn gewoon mensen gaan kijken, wat een fanatiekelingen en wat komt ons territoriale karakter dan ineens naar boven! Volwassen kerels die een soort oer drang krijgen om een gat te graven in het zand. Het leukste was het trouwens, als de zee vervolgens de vers gegraven gaten overspoelde… Bart bleef zich verder ook maar verbazen over de kosten voor het ‘huren’ van een schep. 5 dollar betaal je daar namelijk voor. “ Ja maar Ag, reken even uit, je koopt een keer 10 scheppen voor 6 dollar en dan verhuur je die iedere dag. Slapend rijk worden is dat!”

Zonder het Noordereiland ook maar iets te kort te willen doen, maar omwille van de lengte van dit verhaal; een opsomming van de rest van onze 2,5 week door het Noordereiland:
Aan de noordwest kust gapend kijken naar de 2.000 jaar oude gigantische bomen, de Kauri’s. Bij Raglan de mooiste en langste ‘lefthander’ surfen met alle relaxte locals. Prachtige draaiende wegen, langs baaien, bossen en rivieren. Heel veel cappuccino’s langs de weg en af en toe gratis Wifi opzoeken bij de Mac Donalds (echt jongens we eten er niet altijd friet en burgers hoor). Dan de geweldige Waitomo Caves in, weer typisch op z’n Nieuw Zeelands, lopen is suf dus wetsuit aan, helmpje op en 65 meter onder de grond door de ondergrondse rivier drijven. Van een waterval afspringen en in het donker de duizenden glowworms bekijken die in de grotten wonen. Fantastisch! In Rotorua stonk het naar rotte eieren en kwam de zwavel zelfs uit de putten langs de weg. De geiser spoot iets minder hoog dan normaal, maar was nog steeds geweldig mooi om te zien. De grond leeft er, de aarde is warm en de modder kookt, gekke plek om een keer te zien en de laatste plek waar wij zouden willen wonen, maar wederom bijzonder. We hebben ook gekampeerd bij een Winery, waar de eigenaar zo vriendelijk was de deur naar het toilet ’s avonds voor ons open te houden. We proefden er wat wijn, maar voornamelijk veel zelf gebrouwde likeurtjes en luisterden naar prachtige slappe verhalen van de lokale Kiwi’s. De Tongarino Alpine Crossing was weer een hoogtepunt, letterlijk. 19,4 kilometer lopen, 800 meter klimmen en je komt langs ‘Mt. Doom’ uit Lord of the Rings, een nog steeds actieve vulkaan, gevolgd door helder blauwe kratermeren en kijken zo ver je kunt. Het was voor Ag haar knieën best een beproeving en de laatste paar uur moesten ‘op karakter’ gelopen worden, maar het was de moeite zo waard. Wat een tramp! (Tramping noemen de NZ-ers wandelen). We zien overal mooie zonsondergangen en slapen langs de zee voor niets. ’s Ochtends een praatje met de bewoners die hun hondje komen uitlaten en zich verbazen over de compactheid van onze camper; “You guys really have everything inside that van!” of “Do you actually SLEEP in that thing?”

Onze Jucy hebben wij meegenomen de boot op naar het Zuidereiland. Als je denkt dat je prachtige dingen hebt gezien op het Noordereiland, dan wordt je daarna nog eens overrompeld door het waanzinnige Zuidereiland. Het landschap verandert in korte tijd en is spectaculair, de Westkust is ruig met mooie rotsformaties, daarna komt het Fjordland met als hoogtepunt Milford Sound (technisch gezien geen Sound maar een Fjord). Onderweg kom je meren, bergen, valleien en gletsjers tegen en op ieder moment verwacht je dat Frodo om de hoek komt. Het is teveel om even op te schrijven, maar als je ooit de kans krijgt/creëert om naar Nieuw Zeeland te komen; zeker doen!!

Het Zuidereiland is ook het eiland met de meeste gekkigheid in de zin van het opzoeken van adrenaline. Onze eerste ‘shot’ regen wij op de Buller rivier, waar we met een klein race bootje met 400 pk door de rivier scheurden. We maakten heel veel 360’s rondjes en ramden iedere keer nèt de rotsen niet, helemaal fantastisch! We hebben zitten lachen als twee kleine kinderen.

In Queenstown besloten we de korte ‘rush’ van een bungyjump of skydive over te slaan en voor een wat langere activiteit te kiezen. We zijn er samen met een instructeur van de berg gerend aan een grote kite, als een vogel zweef je met deze ‘hangglide’ boven de bergen met in de verte ‘Adrenaline Capital of the World’; Queenstown. Overal rond deze stad zie je busjes rijden met jumpers, gliders, rafters en andere gekkigheid. Dag twee in Queenstown werd Canyoning. Tot nu toe onze meest vette dag. Je gaat gekleed in een wetsuit (een hele dikke) en helm door een Canyon met rivier heen. Dat houdt in: klimmen, klauteren, abseilen, springen, zwemmen, drijven en aan een zipline hangend. Wij dachten dat het wel redelijk makkelijk en onschuldig zou zijn, maar het was echt fantastisch. Je werd soms van een rots gegooid zonder dat je kon zien wat er onder was en dan kwam je in het ijskoude water (6 graden) terecht, om jezelf vervolgens vast te haken aan een safetyline en weer verder te klauteren langs een waterval, wat een giller!!

Helaas mag je bij deze activiteiten geen camera of Go Pro meenemen en kosten de foto’s die daar worden gemaakt een vermogen. Als je een nadeel zou moeten verzinnen van Nieuw Zeeland, dan is het dat je zoveel geweldige dingen kunt doen, maar dat alles zo ontzettend duur is. Wij klagen niet hoor, maar ons budget slinkt hier als een malle :-).

Kamperen op het Zuidereiland deden we bijna alleen op de zogenaamde DOC sites. Deze worden beheerd door het Department of Conservation. Ook dat betekende weer; super mooie plekken langs meren en rivieren, met een long drop en that’s it. We hebben zoveel mooie zonsondergangen gezien en zelfs Ag vindt geen water meer te koud om in te springen.

Meest grappige plek waar we hebben gekampeerd: een golfclub. Daar waar dat in Nederland stricktly members only is, is dat in Nieuw Zeeland een heel ander verhaal. Het was een soort bejaarden verzameling waar wij helemaal in meegenomen werden. We mochten er voor bijna niets staan, de wasmachine gebruiken en al onze was rond de golfcourse hangen. Echt hilarisch. We hebben met de oudere dames lekker een biertje gedronken en geluisterd naar de perikelen rond de golfcourse en het geroddel over de president. Iedereen was zo aardig dat het verdacht werd, maar we hebben er heerlijk rustig geslapen en genoten van een warme douche!

Helemaal in het Zuiden van het Zuidereiland hebben we gekampeerd in the Catlins, een regio met veel dolfijnen, zeeleeuwen en Bart’s hoogtepunt; pinguïns. De zeer zeldzame Hector dolfijn hebben wij iedere dag zien zwemmen vlak langs de kust. Ag is er natuurlijk ingesprongen en heeft ze heel dichtbij gezien, maar helaas waren ze niet zo nieuwsgierig naar haar. We denken dat ze te enthousiast was en dat de arme dolfijntjes haar ‘to much’ vonden. Rond half 8 ’s avonds was het volgens de locals “Pinguïn time”. Nou dat hoef je tegen Bart niet nog eens te zeggen. Er werd vroeg gegeten en na het eten zijn we in zeer rap tempo de wandeling naar het pinguïn strand gaan maken. De spanning steeg, zeker toen tientallen mensen met ons meeliepen richting strand. We kwamen borden tegen met info en uitleg over deze (wederom) zeer zeldzame Yellow Eyed Penguin. Eenmaal op het strand barstte Ag in lachen uit: ongeveer 100 mensen stonden te kijken naar 1 pinguïn. Fantastisch. Het was een yellow eyed, dus zeldzaam genoeg, maar we hadden er wel iets meer dan 1 verwacht. Overigens was dit een vrij narcistische pinguïn, die de meest bizarre poses aannam en zichzelf echt een hotshot leek te vinden. Met zoveel aandacht, was hij dat natuurlijk ook wel. Het werd weer een beetje een Hot Waters moment, waar de mensen leuker werden om naar te kijken dan het beestje zelf, maar Bart was tevreden genoeg en heeft er nog vrij lang staan genieten van zijn moment met de pinguïn.

We zijn nu in Dunedin en reizen nog door naar Christchurch om vanaf daar naar Fiji te vliegen! Nog even een kleine week Nieuw Zeeland en dan the South Pacific ontdekken…

Heel veel liefs Bart en Aggie