Veel visjes en een nieuw danstalent.

Kia Orana allemaal, vanaf Rarotonga!

Ahhhhh zucht…. The Cook Islands…. Op Los Angeles na, onze laatste ‘echte’ bestemming van deze reis. Helemaal geen verkeerde laatste bestemming!

Vanaf Auckland vlieg je vier uur richting de Cook Eilanden. Onze reis begon al bijzonder, want voor het eerst zijn wij terug in de tijd gereisd. Op 12 april vertrokken we vanaf Auckland Nieuw Zeeland, om vervolgens de VORIGE dag op 11 april aan te komen op het eiland Rarotonga. Vrijdagavond 11 april hebben wij twee keer beleefd en de tweede keer was fijner, met een biertje op het strand van Rarotonga.

De Cook Eilanden liggen midden in The Pacific en voor het eerst voelden wij ons echt wel ‘ver weg’ van Nederland. Wat een bijzondere bestemming! Niet meer dan 20.000 inwoners kennen deze eilanden die heel erg verspreid uit elkaar liggen. Rarotonga is het grootste eiland, maar ook hier doe je er niet langer dan een uurtje over met de scooter om het hele eiland rond te rijden. Er rijden twee bussen; ‘Clockwise’ en ‘anti-clockwise’ lekker overzichtelijk. Verdwalen hier zou een talent zijn.

Bij aankomst op het vliegveld werden wij verwelkomd door een hele grote dikke donkere man met bloemenshirt (goes without saying) en zijn Ukelele. Dit keer geen bandje, maar een one-man show en de kerel was NOG relaxter dan de gemiddelde Fijiër (ja het is kennelijk mogelijk).
Bij Rarotonga Backpackers (anti- clockwise vanaf het vliegveld) vonden wij onze hut voor de komende twee weken. Eén nachtje hebben wij in een kleiner hutje verder landinwaarts geslapen, maar daarna kregen wij zonder reden een upgrade naar een huis op palen op het strand en met uitzicht op zee. Wat een feest! Helemaal mooi was dat we nu ook een eigen keuken en koelkast hadden. Hier kunnen wij wel wonen…

Op Rarotonga doe je niet veel en tegelijkertijd vliegen de dagen om. Veel snorkelen, rondrijden op de scooter, koffietje doen, naar de mark (een belevenis op zich lees hieronder), boekjes lezen, G&T tijdens de zonsondergang op ons privé terras, strandwandeling, suppen in het aquarium heldere water, koken, dvd-tje kijken na het eten en de volgende dag weer snorkelen. Het water is zo fantastisch helder, we konden geen genoeg krijgen van het zwemmen tussen héél veel vissen.

Als we een nadeel zouden moeten noemen van de Cook Eilanden dan zijn het de kosten. Bijna alles wordt geïmporteerd, dus de prijzen zijn 3 à 4 keer zo duur als in Nieuw Zeeland. Het is best gek, want het is hier veel Westerser dan bijvoorbeeld Fiji en je kunt hier vrijwel alles krijgen, maar het kost je wel wat. Gelukkig hadden wij onze eigen keuken!

Op zaterdag is de markt en het hele eiland loopt hiervoor uit. Na ons eerste bezoek begrepen wij waarom. Allereerst is het er vol met lekker vers en lokaal eten. Ag heeft zelfs zoveel gegeten en zoveel cocosnoten gedronken dat ze de halve zaterdag misselijk was (maar het was het waard). Verder kun je er veel souvenirs kopen (t meeste is alleen toeristische rommel), maar het absolute hoogtepunt is de ‘dansshow’ die door de lokale kinderen + trommelband wordt weggegeven. Wij gingen nietsvermoedend zitten en luisterden naar slechte grappen van een veel te dikke man gevolgd door dansende kids en veel getrommel. Best leuk. Heel toeristisch.
Maar toen kwam het. Op een onbewaakt ogenblik riep iemand zoiets van “and now we will invite you guys to dance with us!”. Nog voordat Bart naar de uitgang kon duiken, werd zijn hand vastgepakt door een klein meisje met rieten rokje en verentooi. Ze was nog geen 7 jaar oud dus “nee” zeggen, zat er voor Bart niet in. Daar stond hij, op klaarlichte dag, op een podium met publiek en een klein meisje als zijn nieuwe danspartner! Muziek aan, trommels uit hun dak en DANSEN MAAR BART! Jullie snappen dat Bart niet meer ‘gewoon’ uit zijn comfort zone was, er was helemaal geen zone meer…
Ag had de tijd van haar leven en kon alleen maar lachen en foto’s maken. Maar, het moet gezegd worden, Bart ging er helemaal voor, hij ging echt uit z’n dak en schudde zoveel hij schudden kon… Na enige minuten en meer gênante momenten met allerlei andere toeristen, kwam de dikke man weer op het podium. Of Bart en nog een andere dame nog even naar voren wilden komen. Oh oh….. Maar wat bleek; Bart had met zijn schudden-dans een prijs gewonnen voor de “Best Tourist Effort”! Hij kreeg een gratis avond uit met diner op het eiland! Gelukkig hebben we de foto’s nog, anders zou niemand dit geloven…

Maar het verhaal wordt toch nog sterker… Want op de avond dat wij naar de dinershow gingen (die Bart met zijn dans had gewonnen), werden wij toeristen in twee groepen ingedeeld. Dit om een beetje een ‘stam-gevoel’ te krijgen (jaja, wederom lekker toeristisch). Iedere stam heeft natuurlijk een opperhoofd nodig en jullie raden het al…. Bart was de gelukkige. Na wat rondlopen met bladeren om zijn nek en een fruitmand in de hand, moest Bart meedoen in een soort welkomstceremonie, die zo serieus genomen werd door de Cook Islanders dat er absoluut geen foto’s genomen mochten worden. Hij moest wat woorden onthouden en de fruitmand plechtig overhandigen en dat was dat. Dachten wij…
Tijdens het diner met show, veel dansers en nog meer getrommel, moesten de ‘opperhoofden’ het tegen elkaar opnemen in een, jawel: danswedstrijd. Daar stond Bart weer, letterlijk in de schijnwerpers met prachtige dames om zich heen en dansen maar weer! Hij ging los, het kon hem niets meer schelen en hij won weer! Prijs: dansen en plein publique met vier dames om zich heen. Priceless…

Een ander mooi avontuur hebben wij beleefd toen we in de ‘jet stream’ van een vertrekkend vliegtuig zijn gaan staan. Dat klinkt dom en dat is het ook. Op de kaart van dit eiland staat precies aangegeven waar je als toerist kan gaan staan, om helemaal omver geblazen te worden door een vertrekkende boeing. “Lachen!!” dachten wij, dus wij zijn naar zo’n plek toegereden. Omdat het eiland zo klein is, ligt het vliegveld pal aan de weg en kun je dus vlak achter een vertrekkend vliegtuig komen met alleen een hek ertussen. Ag zag niet in, dat dat nou zo bijzonder kon zijn, maar wilde het wel een keer proberen. Toen er een gemiddeld toestel van Air Nieuw Zeeland aan kwam taxiën, zei ze nog “ooohw dit is maar een kleintje Bart, die zal wel niet zo’n krachtige motor hebben”. Famous last words…..

Lang verhaal kort, Ag kreeg de schrik van haar leven, vloog over de weg en verloor haar gloednieuwe Oakley omdat deze letterlijk van haar hoofd werd geblazen. Nooit meer teruggevonden. Nee, een Boeing 747 gaan wij NIET meer proberen…

We hebben een bijzondere herinnering overgehouden aan The Cook Islands en hopen hier ooit nog eens terug te komen. Onze reis zit er nu echt bijna op! Bedankt voor alle lieve en leuke reacties en berichtjes. Wij hebben TEVEEL genoten en zien jullie graag weer snel in Nederland, hopelijk met een lekker biertje op het strand…

Liefs Ag en Bart.