Meer dan 5.000 km in vier weken

G’day G’day everyone!

Australië: het land van de Kangaroo, de “G’day mate!”, “No worries!”, zon, surf, lange autoritten en natuurlijk: Sydney’s New Years Eve.

Wat een feest was het om aan te komen in Sydney (nadat onze vieze modder schoenen vakkundig door Customs werden gereinigd)! Die Mac hebben we toch nog maar gelijk meegenomen op Sydney Airport, zo’n burger smaakt goed na twee maanden curry, rijst en kip.

31 december was een hele gave dag voor ons. Bart had kaarten geregeld voor ‘Sydney Harbour Lights Event’ en wij mochten ons hiervoor rond 7 uur ’s avonds melden. Niets geks zou je denken. Ware het niet dat Sydney verandert in een totale heksenketel vanwege het beroemde vuurwerk vanaf de Harbour Bridge. Al op 30 december slapen mensen in het park The Botanical Garden, om een zo goed mogelijke plek te veroveren. Op 31 december zelf, staan 10-duizenden mensen in de rij om de Botanical Garden nog in te mogen. Bij 17.000 mensen, sluiten ze namelijk het park. Dat betekent dus dat vanaf een uur of 6 ’s ochtends, al deze mensen in de rij staan met kleedjes, koelboxen (Esky’s noemen de Auzzies deze dingen) stoeltjes en een chagrijnige kop, omdat het standaard heet is en het wachten lang duurt. Heerlijk om daar langs te lopen, na een bakje koffie en een uitgebreid ontbijt! Zo zijn we dan ook wel weer…

De avond zelf was absoluut fantastisch, we hadden echt geweldige plekken, zonder mensen voor onze neus en we keken recht op het Opera House en de brug. Het kindervuurwerk dat om 9 uur werd afgestoken was al een groot spektakel (daar kan het vuurwerk van Scheveningen niet tegen op, nee zelfs de Chinezen halen het er niet bij). Wij voelden ons ware VIP’s met onze sparkling wine en dinner box met kaasjes en olijven. Helemaal mooi was het dat we langs die 17.000 mensen liepen voordat we op onze plek aankwamen. Het is waar: geld maakt af en toe INTENS gelukkig…

Op het wereldberoemde Bondi Beach had Ag nog een ‘bucket list event’. Wij kijken in Nederland vaak naar de serie Bondi Rescue, waar je als kijker de beroemde lifeguards van dit strand volgt en ze als ware helden, mensen ziet redden. Een van deze helden heet Hoppo en hij is een soort Superman. Ag had bedacht dat ze met hem op de foto wilde, als hij er zou zijn. Na even rondlopen op het strand spotte ze Hoppo op een pick-up truck, omringd door geluid- en cameramensen. Overigens werd er weinig ‘ge-rescued’ en des te meer geposeerd door de beste man. Nu nog die foto. Als een verlegen meisje ging Ag bij hem in de buurt staan en toen hij even keek (en lachte) greep ze haar kans! Voor het resultaat: zie de foto’s.

Na ons bezoek aan Sydney werden wij opgehaald door Ag d’r tante Geesje, die in Kariong woont iets meer dan een uur ten noorden van Sydney. Bij Geesje was het heerlijk luxe voor ons: de complete inhoud van onze backpacks hebben we in de wasmachine gegooid, we konden heerlijk in de airco slapen en kregen Gin Tonic’s en Champagne en zijn heerlijk mee uit eten genomen, wat een feest! Ag heeft zelfs een nieuw talent ontdekt. Tijdens een middag golven met Geesje en Bruce, bleek dat haar swing zowaar bijna in een keer goed ging en gingen de ballen hoog en ver. Bart snapte er niets van en moest nog ‘erg inkomen’, een paar ballen verdwenen in de omringende vijvers, maar aan het eind van de middag kreeg ook Bart de smaak te pakken. In het Reptile Park, waar Ag 11 jaar geleden (ja zó lang geleden jongens) Python ‘Fluffy’ ontmoette, vond een reünie plaats en heeft Ag weer met Fluffy (Jr. dit keer) kunnen knuffelen.

Ons camper avontuur begon na vier dagen Kariong. Geesje bracht ons terug naar Sydney waar we onze Chubby Campervan konden ophalen. Ondanks het feit dat Geesje ons volledig uit downtown Sydney heeft geloodst (many thanks again for that Geesje!), was de eerste keer links rijden, dwars door de straten van Sydney, laten we zeggen; een uitdaging. Bart was de gelukkige en mocht onze eerste meters in de Chubby maken. Schakelen aan de verkeerde kant, iedere keer in spiegels kijken die er niet zijn, de hartslag ging omhoog en het is wel eens gezelliger geweest in onze camper. Ag probeerde wijze tips te geven, maar deze werden niet gewaardeerd (gek) en toen we uiteindelijk op de highway naar het Noorden zaten, moesten we echt even bijkomen. Inmiddels zijn wij natuurlijk ware roadies geworden, laat dat duidelijk zijn…

De eerste stop was Hunter Valley, een prachtige wijnstreek, waar we met onze camper langs de Wineries zijn gereden en wijn hebben geproefd en gekocht. Oh en Bart heeft duidelijk iets met slangen deze reis. Toen hij een mooie foto wilde maken van de wijnvelden, kwam er van ver een Australiër aanrennen: “Hey Mate!!!” “Mate, don’t go there Mate!!”. Bleek dat Bart middenin een veld was gaan staan dat krioelde van de (zeer giftige) brown snakes. Fijn dat de Australiërs zo lief zijn om deze naïeve reiziger te redden van een (wederom) pijnlijke ontmoeting.

Vanaf dit moment bestond onze roadtrip langs de Australische Oostkust uit; wildkamperen in de bossen, luisteren naar alle vogels en ontmoetingen met Wallibies (soort kleine kangaroo’s). Veel donkere nachten en plassen op een eco-plee tussen de spinnen. Vreemde hippies ontmoeten in slaperige stadjes, met live Jazz avonden, zoals het plaatsje Bellingen. Sandwiches maken vanaf onze ‘keuken’ aan de achterkant van de bus. Vele kilometers rijden, de airco laten maken in een garage in Newcastle (het beste wat we ooit hebben gedaan, want in de Outback zonder airco…..NO MATE!) Schaamteloos naar mensen staren op de vele campings (want mensen kijken is echt ZO leuk). Surfen in Byron Bay, eerst een beetje bang voor haaien en dan, ahh well… iedereen doet het, dus pakken die golven! Veel zweten, Ag die veel (ongevraagd) updates geeft over haar huidige conditie: “Ik heb het heet, ik heb dorst, ik zweet zó erg Bart, zweet jij niet? Ik heb honger, heb jij geen honger dan? Zo wat is het heet, heb ik al gezegd dat het heet is?” En Bart die altijd lieve Bart blijft en dan zegt; “Ja, het is wel een beetje warm Ag”.

Uit de kust van Brisbane konden we wat verkoeling zoeken op Moreton Island. Een mooi eilandje, waar je tussen de scheepswrakken kunt snorkelen, in een 4W drive over het zand kunt crossen (er zijn geen wegen) en waar je van de zandduinen af kunt ‘surfen’, super dag! Het enige minpunt: onze gids. Eigenlijk zijn alle gidsen in Australië de meest vrolijke actieve mensen die je kunt tegenkomen, ze zijn soms ZO vrolijk dat het irritant wordt na een dag. Niets is gewoon ‘leuk’, nee alles is SUPER FANTASTICH AMAZING EXCELLENT WHOOPTHEEDOO GREAT!! Behalve Luke, onze gids op Moreton. Luke zeulde een paar honderd kilo’s met zich mee, liep continu in zijn bilnaad en vertelde eigenlijk niets. Bart was nu sceptisch na Ag haar verhalen over de meest blije gidsen ter wereld. Wij hadden de meest depressieve gevonden namelijk.

In het plaatsje Agnes Waters zijn we drie nachten blijven hangen. Bart kon er fantastisch surfen en na al die kilometers in korte tijd, waren we wel even toe aan wat dagen zonder rijden. Dat en het feit dat Ag er 11 jaar geleden ook was en een foto heeft gemaakt met het bord van Agnes Waters en dat nu wéér heeft gedaan (zie foto’s), maakte het een leuke stop.

Onderweg naar Airlie Beach zijn we nog gestopt bij de Capricorn Caves, een mooi grottenstelsel dat we hebben bekeken en je kon er ook gelijk kamperen. Dat is zo mooi aan Australië, overal kan je wel kamperen en het is leuk om wat langer te kunnen blijven staan bij bijzondere plekjes.
Airlie Beach is een must go als je de Oostkust van Australië ‘doet’. Voor degenen die er nog nooit zijn geweest; het is een grote verzamelplaats voor backpackers. Voor de duidelijkheid dat zijn wij niet (meer). Wij zijn dertigers die rondreizen, met een backpack, dat is heel anders. De backpacker is gemiddeld 19 jaar oud, eet zes keer per week instant noodles en schrobt veelal de wc om een nachtje gratis te kunnen overnachten. Overigens voor één ding is altijd geld: alcohol. Super duur in Australië, maar op de een of andere magische manier hebben ze daar altijd dollars voor. Jammer genoeg kwamen we niet in het weekend, dus de beroemde en beruchte hossende massa hebben we niet meegemaakt. Maar lachen was het wel. Vooral toen we een avondje in de gezamenlijke keuken hebben gekookt, de boel was ontploft en Bart besloot niets aan te raken en veilig bij de deur te blijven staan. “We zijn te oud voor deze sh…” precies!

De Whitsunday eilanden zijn fantastisch mooi, een uur uit de kust van Airlie Beach. We hebben er zo mooi gesnorkeld en op een raft zijn we naar de eilanden geknald over het water. En dit keer: extreem blije gidsen die de ene mop na de andere uit de mouw schudden. Gelukkig wat een opluchting, zo hoort het in Australië!

Vanaf de kust van de stad Townsville nog meer naar het noorden, zijn we gaan duiken. We zijn wel stijl achterover gevallen van de prijzen voor twee duiken (€ 200,- per persoon!), maar je moet de Great Barrier Reef op als je hier bent, dus dan maar betalen (we zijn tenslotte geen backpackers). Het was het helemaal waard, wat een mooi koraal leeft er nog en wat een vissen. Super gaaf!

Toen begon het tweede deel van onze reis, de Outback in! Weg van de kust, de zee, de drukte, de winkels en op naar het grote niets, de eindeloze wegen, de drukkende hitte, de droogte en de roadhouses. Van Townsville zijn wij naar Darwin gereden, meer dan 2000 kilometer de Outback door. De Australische Outback: wat een fantastische plek. Alles is er eigenlijk extreem. Het is extreem warm. Melbourne was continu in het nieuws vanwege de hittegolf, de temperatuur kwam er tegen de 40 graden, maar in het eerste dorp waar wij stopten in de Outback was het meteen 45 graden! Ag werd beste vrienden met de sprinklers die het gras aan het sproeien waren…

Het is extreem groot, de wegen zijn extreem lang en het is er extreem leeg, om de 250 kilometer is er in ieder geval een zogenaamd roadhouse, waar je vette toast met bacon en eggs kunt eten en letterlijk even kunt bijtanken. Het mooie is, als er zo weinig te zien is, dan worden verkeersborden en een splitsing in de weg ineens heel interessant. Als je maar IETS ziet, dan is het al gelijk een leuke afwisseling. Doordat het extreem droog kan zijn, zagen we bijvoorbeeld veel roadkill langs de weg, wegrottende koeien en dode kangaroos, sommige geraakt door een auto, andere uitgedroogd.

Het is extreem mooi, we hebben zoveel mooie natuur gezien, echt fantastisch en helemaal gaaf is, dat je er ook nog kunt kamperen. Je moet dan wel je eigen water bij je hebben en gas en eten en er is geen douche of zoiets, maar het is zo mooi om in die wilde natuur te staan en de dingo’s te horen huilen en de zon te zien ondergaan. Heel erg bijzonder! Het kan ook extreem saai zijn, sommige stukken zijn gewoon de weg, wij en de bus en verder niets. Wij hebben onze i-pods helemaal leeg gedraaid tijdens deze (letterlijk) honderden kilometers stukken rijden. Elkaars moppen kennen we wel en soms is ’t gewoon een beetje saai.

Gek genoeg is het tijdens deze periode van het jaar (the Wet season) ook extreem nat in het noorden van de Outback; the Northern Territory. Wij hadden daar heel eerlijk gezegd bij het plannen van onze reis, geen rekening mee gehouden. Daarom zijn wij iets eerder de Outback in gereden, omdat wegen hier letterlijk overstromen en delen van het land dan dagen niet bereikbaar zijn. Het weer is dus ook extreem; heel erg drukkend heet en dan ineens keiharde wind met regen en onweer. We hebben prachtig onweer gezien met bliksemflitsen over de hele horizon en we hebben er regelmatig middenin gezeten. Fantastisch. Sommige plaatsjes zijn ook extreem deprimerend. Het is er zo leeg, ongezellig en er gebeurt het hele jaar niets (althans zo leek het ons). Je tankt er de bus vol, gaat er naar de wc en dan met GIERENDE banden snel weer weg…

Nog iets extreems: de vliegen en de muggen. Overdag zitten de vliegen continu in je oren, neus en mond, we werden er allebei soms helemaal gek van. Zodra de zon onder gaat zijn de vliegen ineens verdwenen (Waarheen? Niemand weet het.), maar wees gerust de muggen nemen de boel dan over.

Kakadu National Park was de laatste stop voor Darwin. Door het park heen rijden was eigenlijk best een avontuur. De wegen waren namelijk vaak overstroomd en wij rijden niet in een 4W Drive maar in onze Chubby. Chubby de camper kan niet zoveel hebben. Dus zodra er een aantal centimeters water op de weg staat, moeten wij wachten of omkeren. Deze kennis was bij ons aanwezig, ware het niet, dat wij nog niet zo goed waren in het spotten van deze ‘floadings’. De eerste keer reed Ag met 100 km per uur door een soort rivier op de weg, waarop Bart schreeuwde “WAAROM doe je dat?!”. Alsof het een vooruitgedacht plan was... Gelukkig heeft de camper dit net overleefd. Bovendien waren we anders waarschijnlijk nooit het park ingekomen! Kakadu is prachtig, er zijn heel veel vogels, we hebben dingo’s en kangaroos gezien en het was iedere keer spannend of we de camping zouden halen i.v.m. alle overstromingen. Overigens zitten nu óveral krokodillen, want die kunnen nu heerlijk zwemmen op plaatsen waar normaal parkeerplaatsen en campings zijn. Opgepast bij de waterkant dus! Overigens werden de waarschuwingen voor de ‘salties’ (krokodillen) volledig genegeerd door veel toeristen en Aboriginals en stonden zijn als parate lunchhapjes te vissen langs de waterkant.

Wij zitten nu in Darwin en lezen over mogelijke cyclonen en overstromingen. In Darwin zelf valt het voorlopig allemaal wel mee en ook de locals zijn niet echt onder de indruk van de spannende krantenkoppen. Morgen gaan we nog ‘springende krokodillen’ bekijken voordat onze reis naar Nieuw Zeeland begint.

Auzzie was geweldig leuk, maar we hebben ook veel zin in ons volgende avontuur! See ya soon! Kus Bart en Aggie.